Andy ten Broek

Andy ten Broek maakt géén miniaturen. Dat is met vrij veel zekerheid te zeggen over zijn werk, waar altijd tegenstellingen in verwerkt zijn. Andy ten Broek werkt altijd in het groot.

Voor hij zijn studie autonome kunst begint, volgt hij verschillende technische, op het praktische gerichte opleidingen. Die achtergrond zie je terug in zijn werk.

Ten Broek is gefascineerd door de natuur en het organische: bewegingen, patronen, unieke tekens. Die probeert hij te vatten met behulp van zijn technische achtergrond. De onomkeerbaarheid van tijd, het heden dat altijd verleden wordt, de rivier die nooit hetzelfde is, probeert hij te bundelen in de Blue ripple: een kinetisch werk van hout, staal en elektromotor, die voortdurend een rimpeling van water laat zien.

Een ander werk, Mijn huis, representeert niet alleen het organische. Om vorm te geven aan het innerlijk, bouwt Ten Broek een waar huis. Maar hij keert het binnenstebuiten. Het biedt geen warmte of geborgenheid, maar stelt zich open naar de buitenwereld. Met vensters als tunnels om het kijken te sturen en het ontbreken van een dak. Helemaal open voor de omgeving en het weer, een huis dat het innerlijk representeert. Als het buiten sober is, schijnt binnen weliswaar tl-licht, maar behaaglijk wordt het niet. Maar als buiten de zon schijnt, wordt het binnen ook aangenaam. En ook het materiaal wordt omgekeerd, de binnenkern is van ruw beton, de buitenlaag van aangenaam hout.

Het werk van Ten Broek werkt bevreemdend. Er gaan altijd bedrieglijke elementen in schuil. Alsof hij wil dat mensen zich afvragen wat ze nu eigenlijk zien. Dat begint met de kinetische objecten, die met hun organische motoriek altijd verwondering oogsten. Maar de bevreemding gaat verder in de ruimtelijkheid van zijn werk. Altijd probeert Ten Broek het perspectief te manipuleren. Wie kijkt en dan een stap opzij zet, ziet iets nieuws. Wie probeert de diepte te schatten, komt altijd bedrogen uit. Deze aandacht aan het perspectief, leidt de toeschouwer wellicht tot de vraag: waar sta ik zelf?

Andy zoekt altijd tegenstellingen op, er is altijd spanning tussen warm en koud, ruw en verfijnd, licht en donker, stilstand en beweging, onvoorspelbaarheid en mechaniek. Zijn werk en zijn innerlijk gaan met de elementen mee.

 Lennart Kalkman